Volgers - Followers

3.11.10

Media Release | Prime Minister of Australia

Media Release | Prime Minister of Australia

Corby Cell Swap

7.10.10


I even think about her birthday...
We wish you many years to go in luck and good health !!!

21.9.10

Bali Bollocks: Indonesian Jails; chalk and cheese.

Bali Bollocks: Indonesian Jails; chalk and cheese.
MERCEDES CORBY, HAAR VERHAAL.
Gepubliceerd, 2006 – Vertaling / Translation 2010 door / by Erwin Verhoeven, The Netherlands, Europe *

Wilde beschuldigingen, controversiële tv-verslagen en intimidatie door compleet vreemden zijn maar een paar van de dagelijkse verschrikkingen welke Mercedes Corby moet aanschouwen. In dit verhaal vertelt de toen 32-jarige Mercedes (nu 36 jaar) over een gelukkige jeugd, de dag van de arrestatie van haar zus en de hel die daarop volgde. 

 

Voordat Schapelle werd gearresteerd in Bali, 6 jaar geleden, heb ik genoten van een gelukkig leven. Ik had nog nooit eerder een grote crisis hoeven te doorstaan, ik wist niet echt wat stress was voor die verschrikkelijke dag. Toen verdween mijn zorgeloze leventje ineens in “gisteren”. Nooit had ik me kunnen inbeelden welke pijn en onrust het dagelijkse leven mijn hele familie zou vullen.

Ik ben de oudste van zes kinderen - drie jongens en drie meisjes - en ik hield er van om op te groeien in een groot gezin. Tot ik 10 was, had ik slechts één broer en één zus - Schapelle en Michael. We hadden een hechte band, met slechts een jaar tussen elk van ons. Schapelle en ik waren beste vrienden, we deelden één slaapkamer, onze vrienden en onze kleding.

We deden alles samen. We konden uren in het gras zitten en maakten kettinkjes van madeliefjes of het samenstellen van dansjes. Schapelle is altijd al een beetje verlegen geweest en ik heb voelde me vaak alsof ik haar moest beschermen - hoewel ze kan zeker goed voor zichzelf opkomen wanneer ze moet.

Onze ouders gingen scheiden toen ik vijf was, maar dit had niet veel invloed op ons, omdat we papa toch regelmatig zagen. Mama en papa bleven goede vrienden en hoewel we bij moeder woonden, brachten we de meeste van onze schoolvakanties toch op het stukje strand bij pappa door. Ondanks het leeftijdsverschil waren we ook heel close met onze drie jongere broers en zussen.

Ons huis was altijd vol met mensen, plezier en lachen. We waren één met moeder natuur en mama zei altijd, "vooruit, naar buiten kinderen.".

Ik bracht het grootste deel van mijn kindertijd door met sporten, fietsen, op het strand, en mama nam ons regelmatig mee op weekend, kamperen langs de kust. Als tieners, waren Schapelle, Michael en ik verslaafd aan surfen. We gingen mee met de plaatselijke Gold Coast Surf Club en brachten ons weekend door met de stranden afstruinen, wachtend op de branding.

Mijn goede vrienden van school maakten ook deel uit van ons clubje. We hadden een hele mooie tijd. Voor mij is er niets beter dan de zon, surfen, fit zijn en in staat zijn om dit alles te delen met familie en vrienden. Ik werd de surf club EHBO-officier in mijn latere tienerjaren. We hielden wedstrijden tegen andere clubs, en mijn team haalde vaak de staatsfinales.

Mama heeft altijd hard gewerkt om ons alles te kunnen geven wat zij had gemist in haar eigen kindertijd. Ze werd er hard door, want ze besteedde veel van haar jeugdjaren in en uit weeshuizen. Ze heeft nooit geklaagd of medelijden gehad met zichzelf, maar het maakte haar wel vastbesloten om ons een goed leven te kunnen geven.

Ze is de meest beschermende, liefdevolle, gulle moeder die we ons ooit konden wensen. Ze had twee of drie banen in de fabriek om alles te kunnen betalen zoals mooie kleren, vakanties en naschoolse lessen. Ze stuurde Schapelle, Michael en mij naar Tae Kwon Do lessen. Schapelle en ik hadden ook ballet lessen gedurende ongeveer 10 jaar. Ik was een beetje een robbedoes, ik hield van dansen, concerten en kostuums. I heb de meeste van mijn kostuums bewaard en doorgegeven aan mijn dochter, Nyeleigh, die nu ballet volgt in Bali.

In 2004 hebben we besloten om een vijf maanden vakantie te ondernemen naar Bali, voordat Wayan zou beginnen met school aan de Goudkust. We hadden onze kleine meid Nyeleigh toen, en voelden dat dit onze laatste kans zou zijn om onze twee kinderen kennis te laten maken met de echte cultuur van hun vader en om tijd door te brengen met zijn familie. We waren van plan om thuis te zijn rond Kerstmis, maar dit liep even anders. We kwamen niet meer thuis. In plaats daarvan veranderde ons leven in een hel.

Niets kon ons ooit voorbereiden op de schok en het trauma welke zou gaan komen. Dit ging elke verbeelding te boven. We waren ongeveer acht weken in Bali toen Schapelle werd gearresteerd, op 8 oktober 2004, op Bali International Airport met 4,2 kg marihuana in haar boogie-board tas.

Ze zou naar Bali komen voor een tweeweekse surfvakantie en om me te helpen mijn 30ste verjaardag te vieren - een mijlpaal tot mijn grote schrik.

Plotseling keek mijn zusje naar de doodstraf. We crashten in een heel nieuw leven. Het was totaal surrealistisch. Ik voelde de duisternis welke mijn hart vulde en dit zal nooit verdwijnen, nooit tot mijn zusje weer vrij is.

Ik ben in die eerste paar weken 10 kg aan gewicht verloren door stress, overgeven en diarree. Pijn en angst sloegen toe vanaf het moment dat ik wakker werd, gedurende het grootste deel van de dag voelde ik me alsof accuzuur brandgaten brandden in mijn maag.

Om Schapelle elke dag in een kleine betonnen cel te zien was verwoestend. We konden alleen door de tralies praten.

Ze zou altijd proberen om dapper te zijn, maar kon zelden de tranen verstoppen die over haar wangen rolden.

We waren allebei zo bang. We hielden elkaars handen voor het goede gevoel. Iedere dag afscheid nemen was zielsvernietigend. Het was het moeilijkste en eenzaamste gevoel in de wereld om iedere keer weer te moeten weggaan. Meestal was ik niet ver weg voordat ik moest overgeven.

Vaak hoorde ik Schapelle’s zwakke stem die me nariep in de verte: "Dag Merc. Ik hou van je Merc. "

Dan draaide ik me om zodat ik nog eens kon zwaaien naar haar en haar te zien vastklampen aan de pijlers als een bang kind, kijkend hoe ik weg liep.

Ik wist dat ze meestal in elkaar stortte in een snikkende huilbui nadat ik vertrokken was en nog naar haar riep, "Zie je morgen, Schapelle," met grootse moeite om mijn stem stoer te houden, "Het komt wel goed."

Maar we wisten allebei dat het niet goed kwam. Ze was mijn dierbare zusje, die ik altijd heb liefgehad en beschermd en er was helemaal niets dat ik kon doen om haar nu te beschermen.

Twee en een half jaar later, hebben we ons aangepast zo goed en zo kwaad als we konden. De tijd heeft ons geholpen om te leren leven met deze situatie. We zullen het nooit accepteren - we zullen altijd blijven vechten. Maar we moesten een nieuw leven op bouwen in Bali. Dat moest ik wel voor mezelf, mijn kinderen, mijn man en Schapelle om weer een “normaal” leven te leiden in ons dagelijks leven.

Ik was een sociale kluizenaar de eerste 18 maanden. Ik kon niet naar buiten gaan en genieten van mezelf. Ook niet met goede vrienden. Ik werd al te kwaad bij het denken aan mijn zusje die opgesloten zit in een kooi - zoals zij dat noemt. Mijn hele leven was gericht op onze strijd om haar onschuld te bewijzen.

Ik spendeerde uren online en aan de telefoon, wanhopig op zoek naar hulp en antwoorden.

Dat doe ik nog steeds, maar ik moet ook proberen het beste te maken van dit kostbare leven. Schapelle wil zelf dat ik dat doe.

Ze verliest haar leven van dag tot dag. Ze wil niet dat dit ook mij overkomt. Ze is zo blij wanneer ik gelukkiger lijk. Dat is Schapelle; altijd bezorgd over anderen.

De kinderen en Schapelle vinden het leuk om elkaar te zien, maar ze begrijpen nog steeds niet helemaal waarom ze niet kan meekomen met ons. Ze vragen er de hele tijd naar; "Waarom kan tante Pelle niet met ons mee, mam?" Ze voelen het verdriet ook. Ze vragen het tegenwoordig niet zo vaak meer, hoewel, slechts een paar weken geleden vroeg Wayan: "Wanneer gaat tante Pelle weer naar huis te gaan in Australië, mam?" "Weet ik niet zeker, schat." Hij liet het daarbij.

Het is door mijn mooie kinderen die me hebben geholpen om niet gek te worden door deze beproeving. Hoewel we wilden dat onze kinderen worden opgevoed in Australië, hebben we een ander pad voor hen moeten accepteren. Wat er is gebeurd met Schapelle heeft hun levensloop totaal veranderd. We zullen hier blijven zolang Schapelle in de gevangenis zit.

Ook de media aandacht geeft veel extra spanning. We hebben hiervoor nog nooit iets te maken gehad met de media en dachten dat we goed bezig waren door te praten met journalisten, in een poging om aandacht te krijgen met het bericht dat Schapelle onschuldig was.

Ook onze advocaten vertelden ons op dat moment om ons uit te spreken, zodat zij de Australische regering zouden pushen om ons te helpen. Dat gebeurde niet.

Veel schokkende en onjuiste dingen zijn ook geschreven en gezegd over mij en mijn familie. Het stoort me diep, maar ik probeer sterk te zijn en mijn best doen om me niet te laten neerslaan door deze wrede en nare verhalen.

Ik ben al een paar keer gebroken en mijn kracht stort dan in als een levenloos hoopje op de grond.

Maar ik kan niet te lang mismoedig blijven. Ik weet dat ik mezelf dan weer bij mekaar moet rapen, niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie en vrienden.

Een ding dat mij enorm boos maakt is wanneer reporters of verslaggevers, die mij of mijn familie nog nooit hebben ontmoet, ons onopgevoed noemen en de meest walgelijke roddelverhalen publiceren, ze bestempelen ons zelfs als vuilnis. Ze weten totaal niets over ons. Voor de goede orde, mijn vader is een goed opgeleide en slimme man, hij is een elektrotechnisch ingenieur en heeft al heel zijn leven een goede baan. Er zijn Corbys die een universitair diploma hebben. Mijn moeder heeft haar hele leven hard gewerkt om haar familie te kunnen onderhouden. Deze mensen kennen ons niet. Ze weten niet dat ik, toen ik van school af kwam, naar de universiteit ben gegaan, dat ik vier talen vloeiend spreek en ik een vijfde taal aan het leren ben.

Ik heb nu drie prachtige kinderen en ik neem mijn rol als moeder heel serieus. 

Ik probeer zo normaal mogelijk te leven, maar ik ben vergeten hoe het voelt om te leven zonder stress, spanning en een goed gevoel. Mijn hart doet pijn van verdriet. Mijn zusje is verliest haar leven.

We weten nooit welke hel er schuilt achter de volgende bocht. Mensen hebben me vaak gezegd dat ik er erg jong uitzag voor mijn leeftijd. Ik weet nu wel dat ik er een stuk ouder uitzie dan ik in werkelijkheid ben.

Ik leef met een pijnlijk zwaar gevoel, een diep verdriet en een beklemmend gevoel in mijn maag, zoals een elastische band die er strak omheen is gedraaid. Zal mijn mooie zus ooit van een gezin of weer van haar leven kunnen genieten?

Ik hou van mijn zus en ik mis haar. Ik mis het winkelen met haar, samen uit eten gaan. Ze is mijn beste vriendin en ze is opgesloten, weg van ons allemaal.

Ik weet dat ze onschuldig is en ik zal blijven vechten voor haar vrijheid en voor de antwoorden. Ik zal nooit stoppen. Ik zal nooit opgeven.
===================

Mercedes is ook een slachtoffer: een moedige intelligente vrouw wiens liefde voor haar zus door schijnt als een baken, zoals ze vecht voor het leven van Schapelle, dag na dag, week na week, jaar na jaar. Een prachtige zus en een ongelooflijk warm persoon.
Je bent niet alleen Mercedes: weet dat ieder lid van deze Facebook groep aan jullie zijde staat en met jullie zal strijden voor Schapelle tot er gerechtigheid heerst en ze weer vrij zal zijn.






*This text has been literally translated by The Night Owl, Belgium, Europe. Nothing from the original text has been changed in this translation. September 21, 2010
MERCEDES CORBY, HER STORY.

Published in 2006



Wild accusations, controversial TV reports and harassment by complete strangers are just a few of the daily horrors Mercedes Corby faces. Here, the 32-year-old talks about a happy childhood, the day of her sister's arrest and the hell that followed. 


Before Schapelle was arrested in Bali two-and- a-half years ago, I enjoyed a happy life. I’d never had to endure any major crisis; I didn’t really know what stress was before that horrible day. Then my carefree life vanished into yesterday. Never could I have imagined the pain and turmoil that would come to fill the daily lives of my whole family.

I’m the eldest of six children – three boys and three girls – and I loved growing up in a big family. Until I was 10, I had just two siblings – Schapelle and Michael. We had a tight bond, with only a year between each of us. Schapelle and I were best friends, sharing a bedroom, friends and clothes

We did everything together. We could spend hours sitting in the grass making daisy chains or putting together dance routines. Schapelle’s always been a bit shy and I’ve often felt very protective of her – although she can definitely stand up for herself when she needs to.

Our parents split up when I was five, but it didn’t affect us much, as we still saw heaps of Dad. Mum and Dad stayed close friends and although we lived with Mum, we spent most of our school holidays up on Dad’s land at the beach. Despite the age gap, we were also very close to our three younger siblings.

Our home was full of people, fun and laughter. We were an outdoors family with Mum forever telling us, “Get outside, you kids.”.

I spent most of my childhood playing sports, riding bikes, at the beach, and Mum took us on regular weekend camping trips down the coast. As teenagers, Schapelle, Michael and I got hooked on surfing. We joined a local Gold Coast Surf Club and spent our weekends patrolling the beaches and hitting the surf.

My close school friends were also in the club. We had a lot of great times. To me, there’s nothing better than the sun, surf, being fit and being able to share it with family and friends. I became the surf club’s first-aid officer in my late teens. We competed against other clubs, with my team often making the state finals.

Mum worked hard to give us everything she’d missed out on in her own childhood. She’d done it tough, spending her early years in and out of orphanages. She’s never complained or felt sorry for herself, but it made her determined to give us a good life.

She’s the most protective, loving, generous mum we could ask for. She worked two or three factory jobs to pay for nice clothes, holidays and after-school classes. She sent Schapelle, Michael and I to tae kwon do classes. Schapelle and I also did ballet lessons for about 10 years. Although I was a bit of a tomboy, I loved dancing, concerts and costumes. I saved most of my costumes to pass onto my daughter, Nyeleigh, who now does ballet in Bali.

In 2004, we decided to take a five-month holiday to Bali, before Wayan started school on the Gold Coast. We had our little girl, Nyeleigh, by then, and felt it would be our last chance to give the two children a real taste of their dad’s culture and spend time with his family. We planned to be home by Christmas. But it didn’t work out. We didn’t get home. Instead, our lives turned to hell.

Nothing could have prepared us for the shock and trauma. It was incomprehensible. We’d been in Bali for about eight weeks when Schapelle was arrested on October 8, 2004, at Bali International Airport with 4.2kg of marijuana in her boogie-board bag.

She’d come to Bali for a two-week surfing holiday and to help me celebrate my 30th birthday – a milestone I was dreading.

Then, suddenly, my little sister was facing the death penalty. We’d crashed into a whole new life. It was surreal. I felt a darkness fill my heart. It’s never shifted; it won’t until my sister is free.

I lost 10kg through stress-induced vomiting and diarrhea in those first few weeks. Pain and distress hit the moment I woke up and, most of the day, I felt as if battery acid was burning holes in my stomach.

Seeing Schapelle each day in a small concrete cell was shattering. We had to talk through the bars.

She would always try to be brave, but could rarely stop the tears pouring down her cheeks.

We were both so scared. We’d clasp each others hands for comfort. Saying goodbye each day was soul destroying. It was the hardest and loneliest feeling in the world to walk away. I usually didn’t make it far before I threw up.

Often I’d hear Schapelle’s faint voice calling after me in the distance: “Bye Merc. I love you Merc.”

I’d turn around to wave to her, and see her clinging to the bars like a terrified child, watching me walk away.

I knew she usually collapsed into a sobbing mess after I left. I’d call back, “See you tomorrow, Schapelle,” trying to keep my voice steady, “You’ll be OK.”

But we both knew that nothing was OK. She was my precious little sister, who I’d always loved and protected, and there seemed absolutely nothing I could do to protect her now.

Two-and-a-half years later, we’ve adjusted as best we can. Time has helped us to live with this situation. We will never accept it – we’ll keep fighting. But we’ve started to build a new life in Bali. I owed it to myself, my kids, my husband and Schapelle to put some normality back into our daily lives.

I was a social recluse for the first 18 months. I couldn’t go out and enjoy myself, even with close friends. I’d get too upset thinking about my sister locked in a cage – as she calls it. My whole life was focused on our fight to prove her innocence.

I’d spend hours online and on the phone desperately searching for help and answers.

I still do, but I also have to make the best of this precious life. Schapelle wants me to do that.

She’s losing her life day by day. She doesn’t want that for me, too. She’s so pleased when I seem happier. That’s Schapelle; always concerned about others.

The kids and Schapelle love to see each other. They still don’t quite understand why she can’t leave with us. They used to ask about it all the time, “Why can’t Auntie Pelle come with us, Mum?” They’d feel the sadness, too. They don’t say it as often now, although just a couple of weeks ago, Wayan asked, “When’s Auntie Pelle going home to Australia, Mum?” “Not sure, honey.” He left it at that.

It’s my beautiful children who’ve helped keep me sane through this ordeal. Although we wanted our children to be educated in Australia, we’ve had to accept a different path for them. What has happened to Schapelle has changed the course of their lives. We will stay here as long as Schapelle is in jail.

The attention has created a lot of extra strain. We’d never had anything to do with the media before and thought we were doing the right thing by speaking to journalists, trying to get the message out that Schapelle was innocent.

Our lawyers at the time also told us to speak out so that it would push the Australian Government to help. It didn’t.

Many appalling and untrue things have also been written and said about my family and me. It deeply upsets me, although I try to be strong and do my best not to let these cruel and nasty stories get me down.

I’ve been broken a few times, where my strength vanishes and I collapse into a lifeless heap on the floor.

But I can’t stay down for long. I know I have to pull myself together, not only for me but for my family and friends.

One thing that angers me is when reporters who’ve never met me or my family call us uneducated or unskilled, even ‘trash’. They know nothing about us. For the record, my father is a well-educated and smart man; he’s an electrical engineer and has had good jobs all his life. There are Corbys who have university degrees. My mother has worked very hard all her life to support her family. These people don’t know us. They don’t know that I finished school, went to college, speak four languages fluently and am learning a fifth.

I now have three beautiful children and I take my role as a mother very seriously.

I’m trying to live as normal a life as possible, but I’ve forgotten what it feels like to live without stress and strain and to feel good. My heart aches with sadness. My little sister is losing her life.

We never know what hell is around the next turn. People often used to comment that I looked very young for my age, now I know I look a lot older than I am.

I live with an aching heaviness, a deep sadness and a tightness in my stomach, like an elastic band has been twisted tightly around it. Will my beautiful sister ever get to have a family or enjoy her life?

I love my sister and I miss her. I miss shopping with her, going out to dinner. She’s my best friend and she’s locked away from us all.

I know she is innocent and I will keep fighting for her freedom and for answers. I will never stop. I will never give up.
===================

Mercedes is a victim too: a courageous intelligent woman whose love for her sister shines through like a beacon, as she fights for Schapelle's life day after day, week after week, year after year. A wonderful sister and an incredibly warm person.
You are not alone Mercedes: please know that every member of this Facebook group is by your side, and will fight with you for Schapelle until justice prevails and she is free.

7.9.10

This Blog remains under construction. This nightmare isn't over yet !
Deze Blog blijft in opmaak. Deze nachtmerrie is nog niet voorbij !