Volgers - Followers

21.9.10

MERCEDES CORBY, HAAR VERHAAL.
Gepubliceerd, 2006 – Vertaling / Translation 2010 door / by Erwin Verhoeven, The Netherlands, Europe *

Wilde beschuldigingen, controversiële tv-verslagen en intimidatie door compleet vreemden zijn maar een paar van de dagelijkse verschrikkingen welke Mercedes Corby moet aanschouwen. In dit verhaal vertelt de toen 32-jarige Mercedes (nu 36 jaar) over een gelukkige jeugd, de dag van de arrestatie van haar zus en de hel die daarop volgde. 

 

Voordat Schapelle werd gearresteerd in Bali, 6 jaar geleden, heb ik genoten van een gelukkig leven. Ik had nog nooit eerder een grote crisis hoeven te doorstaan, ik wist niet echt wat stress was voor die verschrikkelijke dag. Toen verdween mijn zorgeloze leventje ineens in “gisteren”. Nooit had ik me kunnen inbeelden welke pijn en onrust het dagelijkse leven mijn hele familie zou vullen.

Ik ben de oudste van zes kinderen - drie jongens en drie meisjes - en ik hield er van om op te groeien in een groot gezin. Tot ik 10 was, had ik slechts één broer en één zus - Schapelle en Michael. We hadden een hechte band, met slechts een jaar tussen elk van ons. Schapelle en ik waren beste vrienden, we deelden één slaapkamer, onze vrienden en onze kleding.

We deden alles samen. We konden uren in het gras zitten en maakten kettinkjes van madeliefjes of het samenstellen van dansjes. Schapelle is altijd al een beetje verlegen geweest en ik heb voelde me vaak alsof ik haar moest beschermen - hoewel ze kan zeker goed voor zichzelf opkomen wanneer ze moet.

Onze ouders gingen scheiden toen ik vijf was, maar dit had niet veel invloed op ons, omdat we papa toch regelmatig zagen. Mama en papa bleven goede vrienden en hoewel we bij moeder woonden, brachten we de meeste van onze schoolvakanties toch op het stukje strand bij pappa door. Ondanks het leeftijdsverschil waren we ook heel close met onze drie jongere broers en zussen.

Ons huis was altijd vol met mensen, plezier en lachen. We waren één met moeder natuur en mama zei altijd, "vooruit, naar buiten kinderen.".

Ik bracht het grootste deel van mijn kindertijd door met sporten, fietsen, op het strand, en mama nam ons regelmatig mee op weekend, kamperen langs de kust. Als tieners, waren Schapelle, Michael en ik verslaafd aan surfen. We gingen mee met de plaatselijke Gold Coast Surf Club en brachten ons weekend door met de stranden afstruinen, wachtend op de branding.

Mijn goede vrienden van school maakten ook deel uit van ons clubje. We hadden een hele mooie tijd. Voor mij is er niets beter dan de zon, surfen, fit zijn en in staat zijn om dit alles te delen met familie en vrienden. Ik werd de surf club EHBO-officier in mijn latere tienerjaren. We hielden wedstrijden tegen andere clubs, en mijn team haalde vaak de staatsfinales.

Mama heeft altijd hard gewerkt om ons alles te kunnen geven wat zij had gemist in haar eigen kindertijd. Ze werd er hard door, want ze besteedde veel van haar jeugdjaren in en uit weeshuizen. Ze heeft nooit geklaagd of medelijden gehad met zichzelf, maar het maakte haar wel vastbesloten om ons een goed leven te kunnen geven.

Ze is de meest beschermende, liefdevolle, gulle moeder die we ons ooit konden wensen. Ze had twee of drie banen in de fabriek om alles te kunnen betalen zoals mooie kleren, vakanties en naschoolse lessen. Ze stuurde Schapelle, Michael en mij naar Tae Kwon Do lessen. Schapelle en ik hadden ook ballet lessen gedurende ongeveer 10 jaar. Ik was een beetje een robbedoes, ik hield van dansen, concerten en kostuums. I heb de meeste van mijn kostuums bewaard en doorgegeven aan mijn dochter, Nyeleigh, die nu ballet volgt in Bali.

In 2004 hebben we besloten om een vijf maanden vakantie te ondernemen naar Bali, voordat Wayan zou beginnen met school aan de Goudkust. We hadden onze kleine meid Nyeleigh toen, en voelden dat dit onze laatste kans zou zijn om onze twee kinderen kennis te laten maken met de echte cultuur van hun vader en om tijd door te brengen met zijn familie. We waren van plan om thuis te zijn rond Kerstmis, maar dit liep even anders. We kwamen niet meer thuis. In plaats daarvan veranderde ons leven in een hel.

Niets kon ons ooit voorbereiden op de schok en het trauma welke zou gaan komen. Dit ging elke verbeelding te boven. We waren ongeveer acht weken in Bali toen Schapelle werd gearresteerd, op 8 oktober 2004, op Bali International Airport met 4,2 kg marihuana in haar boogie-board tas.

Ze zou naar Bali komen voor een tweeweekse surfvakantie en om me te helpen mijn 30ste verjaardag te vieren - een mijlpaal tot mijn grote schrik.

Plotseling keek mijn zusje naar de doodstraf. We crashten in een heel nieuw leven. Het was totaal surrealistisch. Ik voelde de duisternis welke mijn hart vulde en dit zal nooit verdwijnen, nooit tot mijn zusje weer vrij is.

Ik ben in die eerste paar weken 10 kg aan gewicht verloren door stress, overgeven en diarree. Pijn en angst sloegen toe vanaf het moment dat ik wakker werd, gedurende het grootste deel van de dag voelde ik me alsof accuzuur brandgaten brandden in mijn maag.

Om Schapelle elke dag in een kleine betonnen cel te zien was verwoestend. We konden alleen door de tralies praten.

Ze zou altijd proberen om dapper te zijn, maar kon zelden de tranen verstoppen die over haar wangen rolden.

We waren allebei zo bang. We hielden elkaars handen voor het goede gevoel. Iedere dag afscheid nemen was zielsvernietigend. Het was het moeilijkste en eenzaamste gevoel in de wereld om iedere keer weer te moeten weggaan. Meestal was ik niet ver weg voordat ik moest overgeven.

Vaak hoorde ik Schapelle’s zwakke stem die me nariep in de verte: "Dag Merc. Ik hou van je Merc. "

Dan draaide ik me om zodat ik nog eens kon zwaaien naar haar en haar te zien vastklampen aan de pijlers als een bang kind, kijkend hoe ik weg liep.

Ik wist dat ze meestal in elkaar stortte in een snikkende huilbui nadat ik vertrokken was en nog naar haar riep, "Zie je morgen, Schapelle," met grootse moeite om mijn stem stoer te houden, "Het komt wel goed."

Maar we wisten allebei dat het niet goed kwam. Ze was mijn dierbare zusje, die ik altijd heb liefgehad en beschermd en er was helemaal niets dat ik kon doen om haar nu te beschermen.

Twee en een half jaar later, hebben we ons aangepast zo goed en zo kwaad als we konden. De tijd heeft ons geholpen om te leren leven met deze situatie. We zullen het nooit accepteren - we zullen altijd blijven vechten. Maar we moesten een nieuw leven op bouwen in Bali. Dat moest ik wel voor mezelf, mijn kinderen, mijn man en Schapelle om weer een “normaal” leven te leiden in ons dagelijks leven.

Ik was een sociale kluizenaar de eerste 18 maanden. Ik kon niet naar buiten gaan en genieten van mezelf. Ook niet met goede vrienden. Ik werd al te kwaad bij het denken aan mijn zusje die opgesloten zit in een kooi - zoals zij dat noemt. Mijn hele leven was gericht op onze strijd om haar onschuld te bewijzen.

Ik spendeerde uren online en aan de telefoon, wanhopig op zoek naar hulp en antwoorden.

Dat doe ik nog steeds, maar ik moet ook proberen het beste te maken van dit kostbare leven. Schapelle wil zelf dat ik dat doe.

Ze verliest haar leven van dag tot dag. Ze wil niet dat dit ook mij overkomt. Ze is zo blij wanneer ik gelukkiger lijk. Dat is Schapelle; altijd bezorgd over anderen.

De kinderen en Schapelle vinden het leuk om elkaar te zien, maar ze begrijpen nog steeds niet helemaal waarom ze niet kan meekomen met ons. Ze vragen er de hele tijd naar; "Waarom kan tante Pelle niet met ons mee, mam?" Ze voelen het verdriet ook. Ze vragen het tegenwoordig niet zo vaak meer, hoewel, slechts een paar weken geleden vroeg Wayan: "Wanneer gaat tante Pelle weer naar huis te gaan in Australië, mam?" "Weet ik niet zeker, schat." Hij liet het daarbij.

Het is door mijn mooie kinderen die me hebben geholpen om niet gek te worden door deze beproeving. Hoewel we wilden dat onze kinderen worden opgevoed in Australië, hebben we een ander pad voor hen moeten accepteren. Wat er is gebeurd met Schapelle heeft hun levensloop totaal veranderd. We zullen hier blijven zolang Schapelle in de gevangenis zit.

Ook de media aandacht geeft veel extra spanning. We hebben hiervoor nog nooit iets te maken gehad met de media en dachten dat we goed bezig waren door te praten met journalisten, in een poging om aandacht te krijgen met het bericht dat Schapelle onschuldig was.

Ook onze advocaten vertelden ons op dat moment om ons uit te spreken, zodat zij de Australische regering zouden pushen om ons te helpen. Dat gebeurde niet.

Veel schokkende en onjuiste dingen zijn ook geschreven en gezegd over mij en mijn familie. Het stoort me diep, maar ik probeer sterk te zijn en mijn best doen om me niet te laten neerslaan door deze wrede en nare verhalen.

Ik ben al een paar keer gebroken en mijn kracht stort dan in als een levenloos hoopje op de grond.

Maar ik kan niet te lang mismoedig blijven. Ik weet dat ik mezelf dan weer bij mekaar moet rapen, niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie en vrienden.

Een ding dat mij enorm boos maakt is wanneer reporters of verslaggevers, die mij of mijn familie nog nooit hebben ontmoet, ons onopgevoed noemen en de meest walgelijke roddelverhalen publiceren, ze bestempelen ons zelfs als vuilnis. Ze weten totaal niets over ons. Voor de goede orde, mijn vader is een goed opgeleide en slimme man, hij is een elektrotechnisch ingenieur en heeft al heel zijn leven een goede baan. Er zijn Corbys die een universitair diploma hebben. Mijn moeder heeft haar hele leven hard gewerkt om haar familie te kunnen onderhouden. Deze mensen kennen ons niet. Ze weten niet dat ik, toen ik van school af kwam, naar de universiteit ben gegaan, dat ik vier talen vloeiend spreek en ik een vijfde taal aan het leren ben.

Ik heb nu drie prachtige kinderen en ik neem mijn rol als moeder heel serieus. 

Ik probeer zo normaal mogelijk te leven, maar ik ben vergeten hoe het voelt om te leven zonder stress, spanning en een goed gevoel. Mijn hart doet pijn van verdriet. Mijn zusje is verliest haar leven.

We weten nooit welke hel er schuilt achter de volgende bocht. Mensen hebben me vaak gezegd dat ik er erg jong uitzag voor mijn leeftijd. Ik weet nu wel dat ik er een stuk ouder uitzie dan ik in werkelijkheid ben.

Ik leef met een pijnlijk zwaar gevoel, een diep verdriet en een beklemmend gevoel in mijn maag, zoals een elastische band die er strak omheen is gedraaid. Zal mijn mooie zus ooit van een gezin of weer van haar leven kunnen genieten?

Ik hou van mijn zus en ik mis haar. Ik mis het winkelen met haar, samen uit eten gaan. Ze is mijn beste vriendin en ze is opgesloten, weg van ons allemaal.

Ik weet dat ze onschuldig is en ik zal blijven vechten voor haar vrijheid en voor de antwoorden. Ik zal nooit stoppen. Ik zal nooit opgeven.
===================

Mercedes is ook een slachtoffer: een moedige intelligente vrouw wiens liefde voor haar zus door schijnt als een baken, zoals ze vecht voor het leven van Schapelle, dag na dag, week na week, jaar na jaar. Een prachtige zus en een ongelooflijk warm persoon.
Je bent niet alleen Mercedes: weet dat ieder lid van deze Facebook groep aan jullie zijde staat en met jullie zal strijden voor Schapelle tot er gerechtigheid heerst en ze weer vrij zal zijn.






*This text has been literally translated by The Night Owl, Belgium, Europe. Nothing from the original text has been changed in this translation. September 21, 2010

Geen opmerkingen: